Het lijkt soms alsof ik in een kolkende rivier van verhalen leef.

Als tiener was een van mijn grootste angsten om een saai leven te leiden. Mijn vader, geboren in 1917, vertelde me verhalen over de allereerste auto, de eerste vliegverbinding met Indonesië (ik heb Nederlands-Indische roots), een wereldoorlog, de dreiging van een kernoorlog, de eerste mens op de maan en de komst van de computer. Hij werkte als telegrafist en stuurde met morsecode; lange en korte pieptoontjes, berichten de wereld rond.  De seinsleutel op de foto was van hem.

Zelf maakte ik als tiener nog net een staartje mee van de Koude Oorlog en de komst van de computer, die voor mij niet veel meer leek dan een dure typemachine. In mijn hoofd zou dat het wel zo’n beetje zijn qua grote verhalen.

Hoe mis had ik het kunnen hebben?

We leven in een tijd van verwondering, hoe ingewikkeld en chaotisch die soms ook voelt. Megacomputers passen in onze broekzak. De VS bedreigt een NAVO-lid met oorlog. Een pandemie trok over de wereld en dwong ons als een dolle te improviseren. Op twee dagen rijden van hier woedt een loopgravenoorlog, we ontdekken bijna dagelijks nieuwe planeten en staan tegelijk op de rand van een milieucatastrofe.

Ik voel me soms als een verhalenmaker in een kolkende rivier van verhalen. En eerlijk? Ik voel me daar ook bevoorrecht in. Want die blik helpt mij om de momenten van paniek of hopeloosheid af en toe te bedekken met een zachte deken van verwondering. En te realiseren dat we, net als de mensen tijdens de industriële revolutie of de renaissance, leven op een scharnierpunt van de geschiedenis.

Patz